Σπιτικό Ουίσκι Made In Larissa


Τα γυαλιά κυριολεκτικά σε πολλούς Σκοτσέζους παραδοσιακούς παραγωγούς του είδους φαίνεται να έχει βάλει για τα καλά ένας Λαρισαίος συνταξιούχος που στον ελεύθερο του χρόνο φτιάχνει ουίσκι και μάλιστα –κατά πως λένε και οι γνώστες αυτού του ποτού- είναι μοναδικής ποιότητας και γεύσης.
Πρόκειται για τον σμήναρχο εν αποστρατεία, Αργύρη Ταραμονλή που σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της κρίσης το τόλμησε και κατάφερε να εξασφαλίσει το ακριβό αυτό ποτό για τον εαυτό του, αλλά και για τους φίλους του που τους χαρίζει τα μπουκάλια από τη λιγοστή παραγωγή του.


Στο βασικό εργαστήρι του Αργύρη που είναι το διαμέρισμά του και μια μικρή αποθήκη στο υπόγειο της πολυκατοικίας όπου διαμένει, μας υποδέχεται ο ίδιος ο ερασιτέχνης ποτοποιός και με φόντο τα ενθυμήματα από τη θητεία του στην αεροπορία που βρίσκονται σε περίοπτη θέση μας διηγείται πώς ξεκίνησε με όλα αυτά, κάνοντας χόμπι του την παραγωγή του κλασικού Σκοτσέζικου αυτού ποτού.
Ξεκίνησα, θα μας πει ο κ. Αργύρης Ταραμονλής, ερασιτεχνικά από το 1994 όταν άρχισα να φτιάχνω κρασί από σταφύλια μοσχάτα και ξινόμαυρα και έτσι εξασφάλιζα το κρασί της χρονιάς. Όμως πάντα μου περίσσευε κρασί και σκεπτόμουν εάν μπορούσα με κάποιο τρόπο να το εκμεταλλευτώ, ώστε να μην πάει χαμένο.
Άρχισα λοιπόν να διαβάζω για το πώς γίνεται το ουίσκι και να μαθαίνω. Οι παρασκευαστές του παίρνουν το οινόπνευμα από το κριθάρι που το μουλιάζουν στο νερό και προχωρούν σε αποστάξεις. Προχώρησα λοιπόν με αυτό το σκεπτικό σε αποστάξεις του κρασιού (τρεις αποστάξεις), από όπου και έβγαλα οινόπνευμα 70 vol.
Ενώ οι άλλοι λοιπόν είχαν οινόπνευμα από το κριθάρι, εγώ είχα από το κρασί που έχει το πλεονέκτημα να είναι πιο εύγευστο με πρωτογενείς γεύσεις από σταφύλι που είναι πολύ καλύτερο από το κριθάρι.
Το νερό όμως προσφέρει και γεύσεις στο ουίσκι και χρησιμοποίησα νερό Ζαγόρι και Σαμαρίνα ανακατεμένο που το έριξα στο οινόπνευμα για κατεβάσω τους βαθμούς σε 55 vol.
Όμως το βαρέλι είναι το παν γιατί εκεί μέσα το ουίσκι αποκτά τη χαρακτηριστική του γεύση και αποκτά αυτό το «καραμελέ» χρώμα.
Με τη βοήθεια ενός φίλου βρήκα το ανάλογο βαρέλι 50 κιλών στην πόλη Bode Grand στη Βουλγαρία, χειροποίητο και φτιαγμένο από γαλλική δρυ που έχει ξεχωριστά αρώματα. Στο βαρέλι λοιπόν, κάπου στο 2010, έβαλα το οινόπνευμα και μετά από περίπου δύο χρόνια που χρειάζονταν για την ωρίμανση το ουίσκι ήταν έτοιμο.Το εμφιάλωσα και όλοι μου οι γνωστοί και φίλοι ξετρελάθηκαν από την ποιότητα και τη γεύση του. Επικράτησε ενθουσιασμός και χάρισα παντού τα πρώτα μπουκάλια που έγιναν ανάρπαστα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου